Yaşananlar taa yüreğinizde derin acılar bıraktığında sözler biter. Sokaklara çıkıp olanca gücünüzle bağırmak istersiniz, sadece bağırmak bazen, çünkü sözlerin anlamlarıda yiter...
Pazartesi gününden ve aylar öncesinden ve yıllar öncesinden itibaren yaşananlar sözleri taşırdı yüreklerden, çığlıklar kaldı. Levent'te, Taksim'de son olayların değil, yılların isyanı vardı. Bir an, sabah kalktığında evine bombalar düştüğünü düşünen, bindiği taşıtın eli silahlı, ruhu kanlı adamlar tarafından haksız yere basıldığını tasavvur eden herkes soluğu sokaklarda aldı. Günlük yaşam, rutin işler,sıradan bir gün...v.s tamlamalarının aslında bulunmaz nimetler olduğunu düşündük şaşırarak ve Dünya' da bu kadar insan ağlarken nasıl katıla katıla gülebildiğimizi...
Daha içten dua etme zamanlarına geç kalmaktan korktuk.Ruhumuzun çığlığı bir kez daha sükûn bulana kadar sustuk.
Haksızlık karşısında susmamak, sesinin son perdesine kadar haykırmak biraz olsun, hiç değilse birazcık insani ve vicdani yükümüzü hafifletir diye düşünüyorum..
YanıtlaSil